 |
| Hond. Foto van Stephan van Hesteren. |
‘Hond’ gaat over drie jeugdvrienden die na jaren elkaar terugzien tijdens een reünievakantie op een tropisch eiland. Roel (Thomas de Bres) is een dagbladcolumnist, vader en getrouwd met een actrice. Evert (Harpert Michielsen) werkt in een boekhandel maar is ook drugsdealer. Appie (Frederike Brom) is een reclameman op zijn retour en drugsverslaafd. Hij heeft zijn vrienden uitgenodigd om hem te helpen met afkicken. Het kleurrijke decor is het exponent van de gedachte van een manische creatieveling. Overal zijn er zinnenprikkelende posters beplakt met oneliners: ‘Kitsch made me rich’.
Een plastic pierenbad met echt water is verbonden met een loopspoor naar een rond bed.
Appie wil af van de drugs omdat hij als een hond van de
ene bevrediging naar de andere hobbelt. Roel is uitgehold, zijn schrijfwerk is
een routineklus, zijn vrouw gaat vreemd en hij leeft als een slaafse hond.
Evert is een tussenfiguur: hij analyseert en relativeert.
Het vernieuwende aan ‘Hond’ is de manier waarop dramatiek en diepzinnigheid op een luchtige, komische en toch realistische manier worden gepresenteerd. Een gezamenlijke drugssessie is hilarisch kluchtig, daarentegen gaat Appie’s afkicken gepaard met bloed, geschreeuw en geweld. Soms wordt het publiek rechtstreeks aangesproken, dit maakt de spanning niet groter, maar maakt wel nieuwsgierig.
De uiteenzettingen over de waarde van vriendschap en wat vrijheid is zijn vaag en krijgen geen extra dimensie. Appie’s afkicken als junk is voor een kijker eenvoudig invoelbaar. Brom speelt dit karakter trouwens met bravoure, gekte en tomeloze energie. Charismatisch en intrigerend geeft Michielsen gestalte aan zijn rol van Evert. Roel is de minst geslaagde dertiger: ‘ik schrijf over dingen die mensen al denken’. De Bres maakt van hem een spannend tragikomisch figuur als je ziet hoe gaandeweg zijn frustraties aan de oppervlakte komen. ‘Hond’ is ontwapend en in zijn openhartigheid genuanceerd. Wees niet trots en laat je niet leiden door anderen maar zoek de vrijheid, maar wat is die vrijheid?
Het vernieuwende aan ‘Hond’ is de manier waarop dramatiek en diepzinnigheid op een luchtige, komische en toch realistische manier worden gepresenteerd. Een gezamenlijke drugssessie is hilarisch kluchtig, daarentegen gaat Appie’s afkicken gepaard met bloed, geschreeuw en geweld. Soms wordt het publiek rechtstreeks aangesproken, dit maakt de spanning niet groter, maar maakt wel nieuwsgierig.
De uiteenzettingen over de waarde van vriendschap en wat vrijheid is zijn vaag en krijgen geen extra dimensie. Appie’s afkicken als junk is voor een kijker eenvoudig invoelbaar. Brom speelt dit karakter trouwens met bravoure, gekte en tomeloze energie. Charismatisch en intrigerend geeft Michielsen gestalte aan zijn rol van Evert. Roel is de minst geslaagde dertiger: ‘ik schrijf over dingen die mensen al denken’. De Bres maakt van hem een spannend tragikomisch figuur als je ziet hoe gaandeweg zijn frustraties aan de oppervlakte komen. ‘Hond’ is ontwapend en in zijn openhartigheid genuanceerd. Wees niet trots en laat je niet leiden door anderen maar zoek de vrijheid, maar wat is die vrijheid?
'Hond' van Toneelgroep Opium voor het Volk. Tekst: Willem
de Vlam, dramaturgie: Tom Helmer en regie Vincent Rietveld. Bijgewoond: 19
februari 2011 in Theater Achterom. www.opiumvoorhetvolk.com.
Eerder verschenen in de Gooi- en Eemlander
Geen opmerkingen:
Een reactie posten