Coverband doet Beatles muziek fris herleven

Foto: Leo van Velsen

Begin jaren '60 gingen optredens van The Beatles (1960-1970) gepaard met hysterisch krijsende en flauwvallende tienermeisjes, een verschijnsel dat tot dan toe volkomen onbekend was. Alhoewel critici hun muziek als gladde zuurstokmuziek betitelden, vormden ze toch samen met The Rolling Stones de basis van onze moderne popmuziek. De invloed van The Beatles (John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr) was zo groot dat coverbands overal ter wereld als paddenstoelen uit de grond schoten om hun liedjes te spelen en mee te liften op hun succes.

Regisseur Ruut Weissman en acteur Kees Prins (o.a. bekend van Jiskefet), Beatles-fans van het eerste uur, bedachten de voorstelling ‘Here, there and everywhere’ om hun jeugdliefde voor deze muziek vorm te geven. In dagboekfragmenten vertelt de oude rocker Frank (Han Römer) dat hij samen met Vince, Steef en Thomas een coverband vormde die Beatles-nummers speelde. De aanleiding voor deze terugblik is het ontspoorde tienermeisje Julia (Carolien Spoor) die Frank in huis haalt. Hun heden en verleden worden aan elkaar gebreid, warm verpakt in live gezongen Beatles-nummers.

Songs die eigentijds gearrangeerd en voortreffelijk gespeeld worden door een vierkoppige band (o.a. Bas Odijk). Negen jonge zangers zingen in close-harmony-stijl en solo, vol overtuiging en bloedzuiver. Enkele jonge zangers springen eruit omdat ze meer zangervaring hebben. De bekende hits als ‘Yesterday’, ‘Let it be’, ‘Hey Jude’ en ‘Michelle’ zijn in deze voorstelling niet te horen. De zoete sound is weggepoetst. Violen zijn rauwe zangstemmen geworden. Bekende en minder bekende nummers hebben een flinke beat of keiharde rock gekregen. Een nummer als ‘I am the Walrus’, is nog net geen rap.

De kleurrijke psychedelische uitstraling die The Beatles hadden met hun laatste platen, ten tijde van marihuana en meditatie, is er niet. Kostuums zijn in zwart-witte tinten; retro en strak. Ook in de mise-en-scène is de voorstelling wat statisch. Het is de muziek die de dynamiek moet weergeven. Römer schetst in staccatotaal telkens per datum een gebeurtenis; dit luistert vermoeiend en op het eind verliest het zijn kracht. Sprake van een zinderende ‘Lolita-spanning’ tussen oudere Frank en de jonge Julia is er niet. Wanneer een bandlid een vriendin meeneemt is de vergelijking met Yoko Ono overduidelijk. ‘Here’ is weliswaar opgehangen aan een dun kapstokverhaal maar deze ijzersterke coverband  doet Beatles muziek jong en fris herleven.

‘Here, there and everywhere’, regie: Ruut Weissman, libretto: Kees Prins, met o.a. Han Römer en Carolien Spoor. Bijgewoond: 18 september Schouwburg Almere. Eerder gepubliceerd op 21 november 2010.

www.herethereandeverywhere.nl