Ondeugende madrigalen op Trompenburgh

Capriola di Gioia foto: Pieter van Impe

Bijna twee zomerseizoenen lang waren er geen klassieke muziekconcerten op Trompenburgh in ’s Graveland. Dit 17e-eeuwse buitenhuis van Cornelis Tromp is sinds 2006 een Rijksgebouw; het Rijksmuseum te Amsterdam heeft het gebouw in bruikleen. Het Rijksmuseum had wat moeite om dit prachtige zomerverblijf ter beschikking te stellen voor concerten. Zelf organiseren vanuit Amsterdam vergde blijkbaar wat inspanning. Want er moet rekening mee gehouden worden dat er niet teveel bezoekers komen vanwege de kwetsbaarheid van het gebouw. Bovendien is Trompenburgh, ondanks het prachtige uiterlijk, onverwarmd.

De organisatie ‘Kasteelconcerten’ lukte het wèl om op de valreep voor de zomerstop het ensemble ‘Capriola di Gioia’, dat bestaat uit sopraan Amaryllis Dieltens en klavecinist Bart Naessens, te laten musiceren. Het programma heette ‘Ohimè! Hartstocht en melancholie in Italië’ en bestond uit madrigalen van componisten als Girolamo Frescobaldi, Giralomo Kapsberger en Claudio Monteverdi uit de 17e eeuw. In die tijd kwam er ruimte voor solomadrigalen in plaats van meerstemmigheid. Een muzikale poëzie die heftige innerlijke emoties weerspiegelde en die met veel expressie werd voorgedragen. ‘Ohimè’ gaf een wisselende selectie van deze gepassioneerde liederen.

Dieltens begon met de hardvochtige madrigaal ‘Ah crudele e perche’ . waarin ze haar grote techniek en haar blinkend stemgeluid liet horen en zien en waarbij soms haar opera-achtergrond niet werd verloochend. Naessens begeleidde haar nauwlettend op de voet ook als het lied vol zat met loopjes en versierselen. In de ondeugende madrigalen als ‘Quel squardo sdegnosetto’ en het drinklied ‘Damigella’ was haar expressie sprekend met speelse blikken en grappige zuipbewegingen.

Warm vertolkt en weloverwogen zong ze het lieve slaapliedje ‘Figlio dormi’ dat vloeiend overging naar het dansachtige ‘Avrilla mia’ . Naessens speelde tussendoor enige solowerken. Een werk als ‘Passé mezzo’ vertolkte hij dynamisch , maar met hier en daar een inconsistente aanslag. De bekende madrigaal ‘Si dolce è ‘l tormento’ van Monteverdi bracht Dieltnes langzaam, niet melodramatisch, eerder gelaten om de pijnlijkheid van liefde te onderstrepen. De laatste liefdesmadrigaal ‘Ohimè’ is een onstuimig zangwerk dat met veel bravoure en uitdrukking gezongen werd; meesterlijk. Een mooi slotwerk in een prachtige ambiance. Nu maar hopen dat er volgend jaar weer concerten op Buitenhuis Trompenburgh komen, en dan mèt een rondleiding want dat maakt zo’n bezoek wel helemaal compleet.

Kasteelconcert Trompenburgh met ensemble ‘Capriola di Cioia’ ‘Hartstocht & Melancholie in Italië’met Amaryllis Dieltiens (sopraan) en Bart Naessens (klavecimbel). Bijgewoond: 19 september, Trompenburgh ’s Graveland.


Eerder gepubliceerd in de Gooi- en eemlander op 21 september 2010