Cora Burggraaf een hemellicht vlakbij

Cora Burggraaf. Foto: Marco Borggreve

Mezzosopraan Cora Burggraaf stond in operaproducties van onder andere het Royal Opera House, de San Francisco Opera, de Salzburgerfestspiele, en ga zo maar door. Onlangs gaf ze een liedrecital in het Concertgebouw. Het was dan ook iets bijzonders om deze opkomende wereldster van dichtbij in de Morgensterkerk te mogen zien. In een lange jurk met blote schouders met aan haar zijde pianiste Phyllis Ferwerda kwam ze goedlachs en kordaat de zaal binnen.

De kenners hebben gelijk: de bescheiden zangeres heeft een mooie stem; heel soepel en naturel zingt ze in de diepte en licht in de hoogte, met een donkeren marmeren resonans. Haar uitspraak is accentloos in zowel Frans als Duits. In het verbeelden van haar liederen is ze expressief. Met techniek en acteerervaring maakt ze datgene wat ze wil zingen levensecht. Vooral in de lichtvoetige liederen van Bizet, Ravel, en Weill komt dit veelzeggend zingen waanzinnig goed over. Zoals in ‘Pastorale’ van Bizet waarin een herder een kus wil stelen bij een herderinnetje; ze brengt dit met twinkelende ogen heerlijk ondeugend.

In de liederenreeks: ‘Histoires naturelles’ van Ravel spelen verschillende dieren de hoofdrol. Het zijn impressionistische prozaschetsen waarin Ferwerda weloverwogen zonder nadrukkelijk aanwezig te zijn Bruggraaf solide begeleidde. Bij Le Grillon (de krekel) wisselen zingen en stiltes elkaar af; ademstokkend imiteerde de piano het trillende geluid van de sjirpende krekel.
Natuurlijk maakt Burggraaf in de dramatische liederen van Brahms, Strauss en Schumann (Gedichte der Königin Maria Stuart) ook gebruik van haar innemende expressie. Heel genuanceerd, telkens verschillend bij een ander lied, accentueerden haar ogen, haar blik en haar handen de woorden. De aandacht was groot en je kwam dichter in het verhaal, een enkele keer voelde je niet; het was te gestileerd.

Het doorleefde gevoel was daarentegen wel uiterst tastbaar bij het lied ‘Als an eine Äolsharfe’ van Brahms, Deze grote emoties beschreef Burggraaf dicht bij haar eigen emotie. Weils liederen lenen zich prima voor zing-acteren zoals bij ‘Surabaya-Johnny’ waar ze passie en woede op meesterlijk wijze liet zien. Organisator Wouter den Hond had bij Burggraaf verzoeknummers ingediend als toegift en één daarvan was ‘A chloris’ van Reynaldo Hahn. Misschien wel het mooiste lied dat ze zong op deze avond. Ze hield alles klein, heel naturel, een hemellicht vlakbij.

Seinconcert met liedrecital van mezzosopraan Cora Burggraaf en pianiste Phyllis Ferwerda. Bijgewoond 28 mei Morgensterkerk, Hilversum.


Eerder gepubliceerd in de Gooi- en eemlander op 30 mei 2010